شیعه جعفری

علت اینکه به شیعه امامی شیعه جعفری می گویند، در حال که ما علوی، حسنی، حسینی و به همه اینها منتسب هستیم این است که :
حضرت امام صادق علیه السلام در عصری قرار گرفتند که مکاتب اربعه فقهی اهل سنت شاخص گردیدند و دیگران بطور مستقیم و غیر مستقم در سر درس حضرت علیه السلام حاضر شده و استفاده می کردند.
در حوزه علمی امام ششم علیه السلام، چهار هزار نفر محدث و دانشمند شرکت می کردند که عده ای از بزرگان و رجال علمی اهل سنت مانند: ابو حنیفه، قاضی سکونی، قاضی ابوالبختری و... افتخار شاگردی آن حضرت را پیدا کردند.
آن حضرت تا اواخر زمان امامت خود از فرصت استفاده نمود به نشر تعالیم دینی پرداخت و شخصیت های علمی بسیاری در فنون مختلف عقلی و نقلی مانند زراره، محمد بن مسلم، هشام بن حکم، جابر بن حیان و... پرورش داد.
ممنوعیت نقل حدیث که از زمان خلفا شروع شده بود در زمان امام باقر و امام صادق علیهما السلام لغو شد.)خود این لغویت زمینه و فرصتی برای امام صادق علیه السلام بوجود آورد تا احادیث ناب رسیده از پیامبر و اهل بیت را نقل و منتشر سازند .

از سوی دیگر درگیریهای بنی امیه و بنی عباس بر سر تصرف خلافت که دقیقا مصادف شده بود با زمان امامت امام ششم باعث شد تا امام از این دو فرصت به دست آمده نهایت استفاده را برای تبلیغ مذهب تشیع و بیان احکام فقهی اسلام ببرند

لذا مذهب شیعه را جعفری می خوانند چرا که عمده مسائل فقه امامیه از امام جعفر صادق رسیده است .