کلمه برف در قرآن کریم

واژه‌ی فارسی «برف» در زبان عربی به معنا «ثلج» آمده است.[1] این واژه به صراحت در قرآن نیامده است. اما از آیه 43 سوره نور می توان فهمید که در قرآن به طور ضمنی به بارش برف هم اشاره شده است. خداوندمتعال دراین آیه می فرماید: « أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ یُزْجِی سَحَابًا ثُمَّ یُؤَلِّفُ بَیْنَهُ ثُمَّ یَجْعَلُهُ رُکَامًا فَتَرَى الْوَدْقَ یَخْرُجُ مِنْ خِلالِهِ وَیُنَزِّلُ مِنَ السَّمَاءِ مِنْ جِبَالٍ فِیهَا مِنْ بَرَدٍ فَیُصِیبُ بِهِ مَنْ یَشَاءُ وَیَصْرِفُهُ عَنْ مَنْ یَشَاءُ یَکَادُ سَنَا بَرْقِهِ یَذْهَبُ بِالأبْصَارِ ؛ آیا ندیدى که خداوند ابرهایى را به آرامى مى‏راند، سپس میان آنها پیوند مى‏دهد، و بعد آن را متراکم مى‏سازد؟! در این حال‏، دانه‏هاى باران را مى‏بینى که از لابه‏لاى آن خارج مى‏شود؛ و از آسمان از کوه‏هایى که در آن است [ابرهایى که همچون کوه‏ها انباشته شده‏اند] دانه‏هاى تگرگ نازل مى‏کند، و هر کس را بخواهد بوسیله آن زیان مى‏رساند، و از هر کس بخواهد این زیان را برطرف مى‏کند؛ نزدیک است درخشندگى برق آن [ابرها] چشم ها را ببرد! »
کلمه «مِنْ بَرَدٍ» بیان برای « جِبَالٍ» است. یعنی کوه‌هایی از تگرگ و قطعه‌های یخ.[2] و کوه‌های یخ در آسمان به معنای مختلف تفسیر شده است از جمله؛
1. کنایه از توده عظیم تگرگ به وسیله ابرها در دل آسمان به وجود می‌آید؛
2. توده عظیم ابر همانند کوه؛
3. توده عظیم ابر در آسمان به شکل کوه دیده می‌شود، البته اگراز طرف بالا (یا از درون هواپیما) نگاه کنیم، این مطلب بهتر قابل درک و فهم است.[3]
در آیات مورد بحث ابرهای بلند صریحاً به کوه‌های از یخ اشاره می‌کند. دانشمندان نیز با پیشرفت فنون به ابرهای متشکل و مستور از سوزن‌های یخ رسیده‌اند. حتی یکی از دانشمندان شوروی در تشریح ابرهای رگباری طوفانی، چندین بار از آنها به عنوان کوه‌های ابر، یا کوه‌های از برف یاد کرده است.[4]
در نتیجه آیة 43 سوره نور، به صورت غیر مستقیم به «برف» اشاره کرده است.